Koning Kippenvel

Tijdens een zonnige zondagochtend ontwikkelde zich een wolk, die weer na een kwartier leeg en verdwenen was. Gek hoe een regenboog me steeds weer kan boeien en hoe blij ik me voel het meegemaakt te mogen hebben. Maar voor het eerst heb ik moeite te vertellen waar de foto is genomen.

Niet omdat links van me het Tintagel Castle stond. Had ik daar gestaan, dan kon ik dezelfde foto nemen en was er niets aan de hand. Maar omdat ik me geneer omdat ik me door een website heb laten misleiden een kamer met "seaview" te boeken. Het naburige Camelot Castle was een griezelige bedoeling, waar je nep-kunst werd opgedrongen door de eigenaar, een megalomane smakeloze zelfverklaarde "artist", van wiens mede-eigenaresse er een stichtelijk rijmpje voor ons op het bed klaarlag, met een dvd over de grootsheid van het 'kasteel'. En van wie we bij het verlaten een niet om aan te horen cd mee naar huis kregen, want de man doet ook gitaar. Aan zijn diepe betrokkenheid bij het gevaarlijk scientology genootschap kon ternauwernood ontsnapt worden. King Arthur moet woelen in zijn graf, machteloos dat de buurt zo achteruit gegaan is.

Papillon

Vaarwel Vrijheid. Al weer een paar weken aan het werk na een fijne vakantie, slijt het stramien er weer aardig in. Op tijd op het werk zijn, op tijd eten, op tijd rekeningen betalen. Hoe ziet Michelle Martin haar vrijheid, nu ze onlangs vervroegd is 'vrijgelaten'? Wat stond Breivik stom te lachen toen hij zijn straf uitgesproken hoorde, ik krijg de grimas moeilijk van m'n netvlies. Net zoals James Holmes, de bioscoopschutter, met zijn rode kapsel en bizarre blik, me maar niet loslaat. Over vleermuizen gesproken, sinds de afgelopen vakantie, waarin we weinig economisch in het rond fladderden, merk ik dat er over de achtertuin een of twee vleermuizen scheren. Ze zijn zo heerlijk snel en wendbaar en zonder vluchtplan. Geleidelijk naderen ze de gevel meer en meer en het blijft boeiend wetende dat ze wel 150 gram mug eten per avond, die ze later ergens in de nieuwbouwwijk ondersteboven gaan verteren. De in achtertuin woekerende vlinderstruiken doen hun naam eer aan, er zijn heel wat vlinders langs geweest. Tijdens de vakantie had ik alle tijd (vrijheid) om naar ze te kijken en over ze te fantaseren. Dat blijkt enorm leuk en een fijn gevoel te geven. Altijd dacht ik: Fladderen is een opportune manier van je verplaatsen. Zo meende ik dat vlinders' vlucht er een van toevalligheden was; klappen ze hun plankige zeilen naar beneden, dan gaan ze omhoog en andersom en verder waaien ze met alle winden mee. Maar toen ik er eens twee elkaar achterna zag wapperen, kon ik niet anders dan van hun volledig synchrone kriskras vlucht genieten en mijn idee hierover aanpassen. Er is niets willekeurig aan hun vlucht! En dan hun gedrag op de bloem zelf. Als het een beetje te hard waait naar hun zin, klappen ze hun bonte palletten dicht.


Deze foto van een Atalanta nam ik tijdens een regenbui. De foto staat niet per ongeluk ondersteboven. Volgens mij gaat het dier expres zo hangen, niet om een vleermuis te immiteren, maar m.i. zodat hij niet zo veel last van de regen heeft en de druppels niet de vleugels bezoedelen. Overigens blijken er in het borsthaar flinke druppels te blijven hangen; misschien om te drinken? of is dat naief. De vlucht van de Admiraalvlinder lijkt overigens minder niet-economisch dan ik dacht. Ze vliegen van Finland in 5 weken zo'n 3000 km naar zuid-Europa, zo las ik. Geweldig, toch?
Vandaag verkiezingen. Na het zien van "The Matrix" twijfelde ik een moment, of de getoonde schijn werkelijke vrijheid, misschien ook mijn werkelijke schijn vrijheid zou zijn. De film "Wall Street" suggereert dat niet de volksvertegenwoordiging maar het Kapitaal de koers der dingen bepaalt. De Volkskrant plaatste zaterdag jl. een artikel onder de titel "Stemmen is geen keuze", gebaseerd op een onderzoek van hoogleraar de Lange van de VU. Het gezin waarin we opgroeien en de genen die we meekrijgen bepalen ons stemgedrag. Dit artikel sluit af met dat je stem voor een groot deel onbewust en ondoordacht is en dat daarna charisma en rationele afwegingen een rol spelen. Hoopvol en met vertrouwen liep ik naar de stembus en kijk al weer rijkhalzend uit naar het nieuwe vlinderseizoen.

Pieken

'Pieken op het juiste moment' is de belangrijkste zorg van de halve sportwereld dit jaar. Zelf piekte ik (en mijn teamgenoten) wellicht iets te vroeg. We verloren nipt de belangrijkste honkbalwedstrijd van dit seizoen, waardoor de kans kampioen te worden lijkt te zijn verkeken. Wel werd er afgelopen woensdag een piek ervaren als toeschouwer van de honkbalwedstrijd Nederland-Cuba. Op het moment dat de wedstrijd zou beginnen begon het te regenen zoals het nog niet had gedaan, deze regenachtige week. De wedstrijd werd verzet naar later in de week en wij konden afdruipen en opdrogen.

Maar niet getreurd, aan de vooravond van de vakantie gaat 'het weer' veranderen en gaat de zomer beginnen, over pieken op het juiste moment gesproken.
Vorig jaar in deze tijd was ik in het Peak District. Daar is pieken een koud kunstje. Tijdens een van de vele wandeltochten werden door stieren bewoonde weilanden in Olympisch record tijd over gestoken. Het 'nemen' van de muurtjes daar doet vermoeden dat de steeple chase hier bedacht moet zijn. Een andere tocht langs richels en diepe dalen zou een zekere medaille op de evenwichtsbalk hebben opgeleverd. Een ander hoogtepunt was het vastleggen van het erepodium op de heuveltop.

Onkruit

Ik kan genieten van moderne vormgeving en design, vaak hoe strakker en eenvoudiger hoe interessanter.  

Maar ook oude spulletjes kunnen me enorm boeien. Zo'n voertuig, verlaten in het weiland bijvoorbeeld, daar smul ik van.  

Van alle kanten toonde het interessant, maar met mijn kin tussen de boterbloemen kon ik de achtergrond het best beheersen en de tractor op een voetstuk plaatsen. Terwijl ik als een woelmuis door het gras bewoog en mijn wereld zich beperkte tot het beeld in de zoeker, stond er plotseling een enorm paard achter me. Dit dier hield al tijden het gras bij, was waarschijnlijk al lang uitgekeken op deze hoop roest en leek benieuwd waar ik zo druk mee was. Paarden zijn groot en al helemaal vanuit kikkerperspectief. Gelukkig bekwam ik vlot van de schrik en ging het dier een eindje verderop in de tuin werken.

Zo'n scène voedt de fantasie enorm. Een parkeermeter op deze plek had het begrotingstekort aanzienlijk kunnen verkleinen, zelfs zonder de recente prijsstijgingen.

Mooi hoe de natuur gewoon door gaat en langzaam bezit neemt van dat wat te weinig beweegt. Zoals bij deze tractor, die tijden lang door akkers ploegde, er het onkruid bestreed, mestte en er gewenste gewassen zaaide. En soms is het toch zonde.
Zoals voor een 600 jaar oud kasteel op een heuveltop, dat niet opgewassen was tegen het onkruid, alhoewel daar wel enige hulp van wat oliedomme natuurbeheersers bij nodig was. Mag ik voorstellen dat we vanaf nu onkruid (ook) met een -t mogen schrijven.

Nog eendje en meer koeten

Het schrijven gaat een beetje moeizaam, de ideeen komen niet vanzelf. En het is niet bepaald komkommertijd.

Naar deze foto van een paar weken terug, kan ik heel lang kijken en erbij fantaseren wat er gaande is.
Heerlijk, hoe een georganiseerde roodblootgepote vogelgroep kan zorgen dat er een lekker zwembaar wak beschikbaar blijft. Toen ik met camera op statief via het ijs naderde, klom een groot deel kalm kwakend 't wak uit, waggelde op me af en ging op veilige afstand van mij en elkaar verspreid op het ijs zitten in afwachting op het strooien van stukjes brood.
In die tijd leverde men in Friesland een 'vergelijkbare' inspanning. Hier werd met man en macht geprobeerd het ijs te laten groeien. Bij Balk ging men iets te ver. Een veegmachine belandde op de bodem van de vaart, een enorm wak achterlatend. Ik hoor de eenden nog snateren van het lachen.



Vandaag is het gewoon heerlijk, de zon schijnt. Ik ga naar buiten op zoek naar een beetje teint, mijn neus wat achterna fietsen.

Wederkeer

Een heel gelukkig 2012, vol inspiratie, liefde en succes, zo gezond als je maar kan.

Je hebt het goed. Ik heb twee jaar dit blog niet aangeraakt. Het kwam er gewoon niet van. Intussen is er zo veel veranderd; mijn werk, huis, zelfs mijn camera en bovenal, mijn Lief . Hoog tijd om hier weer terug te keren, zoals Andre Kuipers terug keerde, de ruimte in, op naar nieuwe hoogtepunten.

Of als collega blogger Laura Dekker die in haar piekkleine eentje de wereld bijna rond gezeild heeft om weer St. Maarten aan te doen. Ze schreef een paar dagen geleden.: "Ik heb een prima oud en nieuw gehad. Met muziek, breeklichtjes en de maan en de sterren die een goede vervanger waren voor het vuurwerk.".
Zo mooi, echte vuurwerk.